Monokristallijn silicium wordt over het algemeen verkregen door de Czochralski-methode (CZ-methode) bij de verwerving van componenten fotovoltaïsche zonnepanelen . Het monokristallijne kiemkristal met een specifieke kristaloriëntatie wordt gebruikt voor enten, en het monokristallijne silicium met de beoogde kristaloriëntatie wordt verkregen door te roteren en te trekken. Het verkregen product bevat slechts één kristalkorrel en heeft de kenmerken van een laag defect en een hoge conversie-efficiëntie. Op dit moment heeft de conversie-efficiëntie van grootschalige productie van monokristallijne siliciumcellen 18% bereikt, maar deze methode stelt hoge eisen aan grondstoffen en bewerkingen en heeft minder enkele voeding, hoge productkosten en grote verzwakking van zonnecellen.

Polykristallijn silicium wordt voornamelijk geproduceerd door middel van een directionele stollingsmethode. Het heeft de kenmerken van een grote enkele voerhoeveelheid, eenvoudige bediening en lage kosten. De verzwakking van de cel is veel kleiner dan die van de monokristallijne siliciumwafel. Het bevat vaak een groot aantal korrelgrenzen en defecten, waardoor het conversierendement van polykristallijne siliciumzonnecellen zo'n 1,5% tot 2% lager is dan dat van monokristallijne siliciumcellen.

De kern van de quasi-enkelvoudige producttechnologie is de single crystal ingot-technologie. Producten die vergelijkbaar zijn met een enkel kristal of zelfs een volledig enkel kristal, geproduceerd door het ingot-gietproces, combineren de voordelen van monokristallijn silicium en polykristallijn silicium. Vergeleken met polykristallijne, quasi-monokristallijne siliciumwafels hebben minder korrelgrenzen en een lage dislocatiedichtheid: de conversie-efficiëntie van zonnecellen is maar liefst 17,5%. Vergeleken met monokristallijne siliciumwafels is de door licht geïnduceerde verzwakking van quasi-enkelkristalcellen ongeveer 1/4 ~ 1/2 lager;

Hoog rendement, eenvoudig snijproces en lage kosten.

De controle van de kristaloriëntatie, de dislocatiedichtheid, de koolstof- en zuurstofconcentratie en de onzuiverheidsverdeling van de siliciumwafel, evenals nevenproblemen, hebben een directe invloed op de celefficiëntie. Anders dan gewone polykristallijne, zijn quasi-monokristallijne producten geschikter voor het alkalische textureringsproces, waardoor een oppervlak met een omgekeerde piramidestructuur wordt gevormd, wat de efficiëntie van voltooide cellen aanzienlijk kan verbeteren.

Quasi-single crystal is niet alleen een haalbare manier voor zeer efficiënte siliciumwafels, maar ook een manier voor gieterijen om de kosten te verlagen. Maar het is niet zonder gebreken.